o Κόσμος μου

Γιατι θα πρεπει να μας απασχολει τοσο πολυ η γνωμη των αλλων για μας εφοσον δεν ενοχλουμε κανεναν κ οι επιλογες μας δεν τους επηρεαζου.Για να μην χαλασει η ψευτικη εικονα που θελουμε να εχουν οι αλλοι η μηπως για να μην βγει ο πραγματικος μας εαυτος.. Και τι σημαινει για μενα αποδοχη απο τους αλλους? Και εαν καποιος δεν μας αποδεχεται μηπως φταιμε εμεις καθως δεν εχουν δει το πως ειμαστε εμεις (αφου δειχνουμε αλλο απο οτι ειμαστε. Γιατι θα πρεπει να θελουμε να δειχνουμε τελειοι αφου εχουμε αδυναμιες. Η αποδοχη αφορα εμας εμεις θα πρεπει πρωτα να αποδεχτουμε εμας και μετα οι γυρω μας. Οποτε να κοιταμε να ειμαστε χαλαροι και ηρεμοι και μετα ολα θα ερθουν

υπαρχουν πολυ διεξοδοι πολλες ασχολιες που μπορουν να μας αλλαξουν την διαθεση και να γεμισουν την ημερα μας με χαμογελα χαλαρωση εκτονωση. Απο την ηλικια των 17 χρησιμοποιω λαθος διεξοδους η πιο σωστα μια νοστιμη διεξοδο εκτωνωσης την οποια χρησιμοποιω σε υπερβολικο βαθμο χωρις μετρο και ετσι μειωνεται ο βαθμος ικανοποιησης μου και με αυτον τον τροπο ξεσπαω στον εαυτο μου. Παντα το κανω αυτο παντα ξεσπαω σε μενα δεν καταλαβαινω για ποτε προλαβαινω κ γεμιζω το στομαχι μου κ ασχετα φαγητα.Το μονο που ξερω ειναι οτι παω για νεο ατομικκο ρεκορ. Το καταλαβαινω μονο οταν θελω να βγω εξω.οταν για να κλεισει το φερμουαρ θελει βοηθεια και απο αλλον οταν παω για ψωνια και εχω λευτα και θελω να σηκωσω τα μαγαζια και τελικα δεν παιρνω τπτ γιατι τπτ δεν μαρεσει πανου μου.ελεος. Αυτη την εβδομαδα και συγκεκριμενα την Πεμπτη μου συνεβει κατι περιεργο μετα απο μια πολυ κουραστικη μερα στη δουλεια γεματη ενταση εκτωνωθηκα στον χωρο. Αυτο ειναι διεξοδος. Δεκα κιλα θελω να χασω ποσο δυσκολο ειναι να απ

Αυτες τις μερες που το καλοκαιρακι εχει φυγει και εχει παρει την θεση του ο χειμωνας, που τα καλοκαιρινα σανδαλια εχουν αντικατασταθεί με τις χειμωνιατικες μποτες εμενα με πιανει μια μελαγχολια. Ειναι το σκηνικο του χειμωνα το κουκουλιασμα στις κουβερτες η ζεστη κουπα του καφε αλλα και καποιες σκεψεις καποια πραγματα που μου καρφωνονται συνεχεια στο μυαλο κ μου γινονται εμμονη ιδεα. Ειναι στιγμες που παλευω να μην επηρεαστω απο τις σκεψεις μου να μην τις κανω πραξεις.Και ειναι θαρρω φορες που θελω να ουρλίαξω και να το πω ΕΤΣΙ ΝΙΩΘΩ. Το χειρότερο δεν ειναι αυτο που νιωθεις αλλα οι ευθυνες οι ενοχες για οσα σκεφτεσαι. ΔΕΝ μας εμαθε ομως καμια σχολη πως απαλασσεσαι απο ολα αυτα. Θα περασει καιρος πολυς προκειμενου να απαλλαγω απο την γλυκια μελαγχολια του χειμωνα.

Η αβεβαιώτητα έστω και σαν συναίστημα μου χτύπησε την πόρτα.Αυτή η αίσθηση ότιδεν ξερω τι θα συμβεί με αγχώνει με πιέζει όλο και περισσότερο. Πολλά μηνύματα με έναν αποδέκτη εμένα.Πόλλές αλλαγές που με βάζουν σε υποψίες. Και εγω τι μπορώ να κάνω γι όλα αυτά.Τπτ. Δεν μπορώ να διεκδικήσω πράγματα δεν μπορώ να φωνάξω να μιλήσω. Το μόνο μου όπλο είναι να προσηλωθώ στον στόχ μου και να προσπαθήσω με νύχια και με δόντια να τον καταφέρω και μεσα από αυτό ίσως αλλάξουν τα γεγονότα. Και πάντα όταν γίνετε κατι τετοιο ακολουθούν και άλλα συμβάντα μέσα στην μέρα. Θα κάνω ότι μπορώ για να μην ευθύνομαι εγώ για τις ανατροπές.

Μια φορά την εβδομάδα πραγματοποιείται αυτή η συνάντηση και όμως τελευταία μου δημιουργεί αγχος.Ειναι σαν τα ραντεβού που βγαίναμε παιδάκια τι να πώ πως να το πω και εαν το παρει αλλιως?? Ολη αυτή διαδικασία και αυτός ο χρόνος που αφιερωνω γινετε για καλό για αυτο ξεκίνησε δεν μπορώ να καταλαβω γιατι. Ειναι οπως οι σχέσεις οι διαπροσωπικές που νομίζεις οτι θα τελειώσουν και δεν θελεις να το ακουσεις το τελος και τοτε αντιδρας καπως περιεργα,απλα ξοδευεις χρονο. Η καλύτερη περίπτωση ειναι η επίθεση η ειλικρινεια και η εκφραση των οσων αναφερεις αλλωστε για αυτον τον λογο πας. Εαν δεν θεωρουντε για καποιν σημαντικα οσα σε απασχολουν δεν αφορ αεσενα αυτο αλλα τον αλλον.

Οταν υπάρχει μια δεδομενη κατασταση δυσάρεστη η οποια επηρεαζει τις ζωές όλων μας τότε αρχίζουν οι συζήτησεις στις παρέες στην τηλεόραση ,σε κάθε γωνία από καθέ ηλικία. Ολα αυτα χρειάζονται αλλά δεν μπορώ την "τρομοκρατία "των δημοσιογράφων" ,την πλύση εγκεφάλου,την εκμετάλευση των προισταμένων μου και γενίκα το βαρύ κλίμα πένθους. Δεν ξερω εαν ισχύουν και σε πίο βαθμό όλα αυτα αλλά ξερω ότι δεν θα το βαλω κατω. Δεν θα γλείψω κανεναν για να με κρατήσει στη δουλεία για λιγότερα από τα δίφραγγα που πέρνω δεν θα αφήσω την ζωή μου ετσι. Ισως μια απόλυση να μοιάζει το ιδανικό σενάριο στο μυαλό μου.Θα φύγω από την Αθήνα και θα εγκατασταθώ στο νησί.Θα αντικρύζω την φύση κάθε μερα θα εισπνέω καθαρό αέρα και την ηρεμία του μαγευτικού τοπίου.θΑ τρέφομαΙ με όλα τα καλούδια από τον κάμπο. Θα βλεπω την θαλασσα καθε μερα. ΑΧ κ να εβρισκα μα δουλιτσα στο νησι. Δεν ξέρω εάν μιλαώ εκ του ασφαλους.Ολα αυτα μοιαζουν ιδανικά για μενα καθώς δεν εχω υποχρεώσεις κ δεν καταννοώ γιατί να ζω στο

Ολοι λένε οτι η κυριακη ειναι μια μερα ξεκουρασης και ηρεμίας αλλα δεν συνέβει το ίδιο και σε μενα.Σημερα Κυριακη μετα πό λίγη ώρα υπνου- υστερα απο εναν κλασσικο καυγα με την αδελφη μου με την οποια τυγχανει αν μοιραζομαστε τον ιδο χωρο- ξύπνησα με την συνηθισμενη φασαρια από το απεναντυ καφενειο.Για αυτούς Κυριακη σημαινει παρεα μαζεμένοι και μεριμνες κουβεντες για τα πολιτικα την μπαλα. Στην προσπαθεια μου να φτιαξω καφε διαπιστωσα οτι λείπουν τα βασικα συνεργα.Μετα αραξα στην τηλεοραση κ ειδα πολλες εκπομπες με αδιαφορα θεματα.Στην βαρεμαρα μου επικοινωνησα με μια φιλη μου για να περασουμε μαζι το απογευμα η οποια δεν ανταποκρίθηκε.Ετσι ασχοληθηκα με το σπιτι κατι το οποιο όλο αποφευγα. Ο χωρος του σπιτιου ειναι ελαχιστος για 4 ατομα.Δεν υπάρχει χώρος για ηρεμια για μοναξια αλλα κ για τα πραγματα μας.Η ντουλαπα ειναι μονιμως βομβαρδισμενη με παλια κ νεα ρουχα τσαλακωμενα κ σιδερωμενα βρομικα κ καθαρα.Ετσι αποφασισα να δωσω τελος σε αυτην την κατασταση. κοιταγα ολο το σπιτι κ προσπα

Δεν ξέρω τι με έκανε φτιαξω αυτόν τον χώρο ίσως ή ανάγκη μου για επικοινωνία η καλύτερα για την έκφραση των συναισθημάτων.Εδω θα αναφέρω όσα σκέφτομαι και με απασχολούν κ πάντα με θετική διάθεση (αν και δεν είμαι και ο ποίο θετικός άνθρωπος) θα προσπαθώ να εξωτερικεύω όσα σκέφτομαι καθώς με βοηθάει πολύ το "ημερολόγιο" όπως λέμε. Αυτός ο χώρος δεν φτιάχτηκε για να τον βλέπουν φίλοι δεν ξέρω ίσως κάποτε νιώσω καλά και το κάνω ο κύριος σκοπός του είναι η εσωτερική μου ανάγκη.Τον άφησα ανοιχτό γιατί θα είναι ωραίο να ανταλλάζουμε απόψεις με την ειλικρίνεια που φέρνει η ανωνυμια. Δεν ξέρω για σας αλλά εγω νιώθω πολλές φορές την ανάγκη να μιλήσω σε ανθρώπους που δεν με ξέρουν και δεν θα τους ξαναδω και δεν θα με κρίνουμε ή καλύτερα δεν θα έχω αυτήν αίστηση΄,έτσι και αλλίως και να το κανουνε δεν θα με απασχολεί. Σε 2 χρόνια καβαλάω τα 30 και η ζωή μου είναι δεν ξέρω πως να την χαρακτηρίσω δεν ξέρω καθώς δεν ξέρω τι θελω.Είναι αυτό που λέει ένας φίλος "Είμαστε καλά και δεν